แลกเงินเสร็จสรรพ ก็ชวนกันมากินข้าว แถว ๆ นั้น
ร้านอาหาร อยู่เยื้อง ๆ กับตลาดเช้า
ฝั่งตรงข้าม เป็นวิทยาลัยการแพทย์ลาว อะไรสักอย่าง
คงคล้าย ๆ กับ มหิดล เมืองไทย ละมัง
ผมขอเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนน้ำใจ
คุณนุชก็ไม่ยอม ขอแชร์ กันดีกว่า
ผมเลยขอเลี้ยงเบียร์ลาว สองขวด (ของชอบตัวเองอยู่แล้ว)
อาหาร มื้อแรกในลาว หิวข้าวแทบตาย แต่ร้านนี้ (คุณนุชบอกว่า เป็นร้านเกรดดี มีระดับ ที่ข้าราชการลาว ชอบ"โดดร่ม"ออกมานั่งสังสรรค์กันเป็นประจำ) กลับไม่มีข้าวขาย อาหารในร้านที่เวียงจันทน์ ส่วนใหญ่ จะมีแต่พวก ปิ้ง ย่าง ดูในเมนู มีย่างเป็ด ย่างลิ้นวัว หัวใจ ตับ ที่เราไม่ค่อยชอบกิน ต้องขอร้องให้คนในร้าน เดินไปซื้อข้าวเหนียวที่ตลาดมาให้ กินไปพอประทังหิว ไม่อร่อยเลย
นี่ แหละครับ คุณนุช คนไทยใจดีในเวียงจันทน์ ใครไปเวียงจันทน์ เห็นคนหน้าตาแบบนี้ รีบวิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือได้เลย 555 คุณนุชคือคนซ้ายมือ ส่วนคนขวา ถามไปถามมา ปรากฏว่าเป็นลูกสาว อ้าว ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อน หรือ น้องสาว ดูไม่ออกเลยว่าคนไหนเป็นแม่ เป็นลูก เอิ๊ก ๆ ๆ
วิทยาลัย การแพทย์ลาว ฝั่งตรงข้ามร้านอาหาร เห็นนิสิตแพทย์(สาว)ลาว ใส่เสื้อขาว นุ่งผ้าซิ่น เป็นยูนิฟอร์ม น่ารักมาก เสียดายที่ดันมือใหม่หัดถ่าย ถ่ายออกมาภาพสั่น เบลอ อดเอารูปแม่หญิงลาวนุ่งซิ่นมาอวด
โปสเตอร์ ติดฝาผนังร้านอาหาร มือซน ถ่ายมาให้ดูเล่น ๆ ว่า หนุ่มสาวลาวรุ่นใหม่ บ่แม่น กรามโต ๆ จมูกแบน ๆ อย่างที่เราเข้าใจเด้อ แฟชั่นวัฒนธรรมป๊อปจ๋าแบบเมืองไทยเลย นี่เป็นโปสเตอร์โฆษณาเครือข่ายมือถือ
ในลาว ไปไหนมาไหน จะเห็นป้าย/โปสเตอร์ โฆษณาหลัก ๆ อยู่ 3 อย่าง คือ
- โฆษณาโทรศัพท์มือถือ
- โฆษณาเครือข่ายโทรศัพท์มือถือ/การ์ดเติมเงิน
- โฆษณาเครือข่ายอินเทอร์เน็ต/การ์ด ชม.อินเทอร์เน็ต
ทานข้าวเสร็จสรรพ ก็ได้เวลาจะต้องล่ำลากัน
ผมต้องรีบไปขึ้นรถบัสประจำทาง สาย 032 (ปลายทาง ไปไหนก็ไม่รู้)
เพื่อไปลงที่ ตลาดสีไค เพื่อจะต่อรถสองแถว ไปยัง วังเวียง อีกทอดนึง
รถบัสประจำทาง ที่ผมนั่งไปลงตลาดสีไค นอกเมืองเวียงจันทน์ ราคาค่าโดยสาร 3,000 กีบ (ตีเป็นเงินไทย 12 บาท)
รูปลักษณ์รถประจำทางระหว่างเมืองในลาว จะเหมือนกันหมด
คือ เก่า โกโรโกโส เบาะขาดวิ่น
แต่ขอโทษ เห็นภายนอก อีแก่อย่างนี้
แต่เครื่องแรง ทรหด ทนทาน ชะมัด เพราะส่วนใหญ่จะต้องขับขึ้น ๆ ลง ๆ ภูเขาสูง
รถสองแถวเล็ก (เล็กจริง ๆ) ที่ผมต้องนั่งต่อไปยัง วังเวียง
ราคาค่าโดยสาร 30,000 กีบ (120 บาท)
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า ถูก หรือ แพง เพราะอะไร ๆ ในลาว บางอย่างก็แพงเวอร์อยู่เหมือนกัน
และเท่าที่สอบถามคนขับ จากสีไค ไป วังเวียง
ระยะทางประมาณ 150 กิโลเมตร แต่ต้องใช้เวลาวิ่งเกือบ 4 ชม. เพราะต้องวิ่งโค้งไปโค้งมาบนภูเขาตลอด
สังเกตดูด้านท้ายรถสิครับ ยกกระบะขึ้นมาปิดไว้ (ทำไมก็ไม่รู้)
ขึ้นลงลำบากมาก ต้องลอดเข้าไปเหมือนมุดเข้ารูอะไรสักอย่าง
หลังคาก็ต่ำ ผมลอดตัวเข้าไปนั่ง หัวเกือบชนหลังคารถเลย
รถสองแถวเคลื่อนที่ออกจากท่า เมื่อเวลา บ่ายสี่โมงเศษ
ตามเวลาที่บอกไว้ น่าจะถึง วังเวียง ราว ๆ สองทุ่ม
แต่จะล่าช้า ไปกว่านั้น หรือเปล่า ต้องมาคอยติดตามตอนต่อไป
เพราะตั้งแต่ เหยียบเท้าเข้ามาในลาว
ฝนตกปรอย ๆ ไม่เคยหยุดเลย
น่าสนุกดีไหมละครับ นั่งสองแถวไม่มีอะไรปิด
ลมโกรกแรง เม็ดฝนกระเซ็นเข้ามาในรถ ตลอดเวลา 4 ชม. เต็ม ๆ
ล า แ ล้ ว เ วี ย ง จั น ท น์
อ่านต่อกันตอนหน้า ...
บทความ
1 ความคิดเห็น:
รถเมล์เก่ามาก ๆๆ
แสดงความคิดเห็น